• אַבֿרהם רייזען
נאָך גרינס
נאָך צווײַגעלעך קינדער, אין וואַלד לאָזט זיך גיין
— און פֿריילעך מיט לידער כּסדר,
אַזוי ווי עס וואָלט אויף די וועלט ניט געווען —
קיין רבי, קיין קאַנטשיק, קיין חדר.
נאָך צווײַגעלעך, קינדער, נאָך צווײַגעלעך גייט,
און פּוצט אויס די אָרעמע שטיבלעך;
דער וואַלד איז ניט ווײַט, הינטערן שטעטל ער שטייט
און קוקט אַזוי ווײַך, אַזוי ליבלעך.
פֿאַרוווּנדערט וועט ווערן דער אַלטער, דער וואַלד:
וואָס טוען דאָ ייִדישע קינדער? —
דערציילט אים: ס׳איז שבֿועות — דערציילט עס אים באַלד;
און זאָל אים ניט זײַן צו קיין וווּנדער...
און זוימט זיך וואָס לענגער און רײַסט וואָס מער אָן —
ניט האָט פֿאַר די טאַטעס קיין מורא:
הײַנט מעגט איר אין וואַלד זײַן, מ׳וועט גאָר נישט אײַך טאָן —
עס איז דאָך לכּבֿוד דער תּורה!
