אַלו-לו-לו מאַמע ברענט ווי אַ פֿאַטרוקנטע שטיק ערד ,
און דער זון – דער זון וואָס טוט ?
זיינע אויגן הענגען איבער איר פֿאַרטרערט ,
ווי אַ רעגן רוישט זיין בלוט ,
דער זון, ער קאָן מיט זיינע טרערן נאָך באַפֿייכטן
איר צעפֿיבערטן געזיכט ,
איר קאָפּ דער גרויער אויף דעם בעטגעוואַנט זאל לייכטן
ווי אַ ליכט ....

אַלו-לו-לו – מאַמע קאָן נישט שלאָפֿן ,
זי ווינט אַרויס פֿאַרשטיקט און דין :
- מייַן קינד, איך האָב געזען ווי דו ביסט אַ פֿאַרבלוטיקטער געלאָפֿן ,
און בלינד האָט דייַן געזיכט געפֿרעגט "וואוהין ?"
אויף אַ שיידוועג האָסטו דיינע ברידער אָנגעטראָפֿן , -
דיינע ברידער די פֿאַרוואָגלטע – דיין טאַטנס זין ,
זיי זענען אויך ווי דו פֿאַרבלוטיקטע געלאָפֿן
מיט פֿרעגנדיקע הענט : "וואוהין ? "

אלַו-לו – דאָס ליד פֿון אָנהייב איז מיט ראָזשינקעס און מאַנדלען,
בלוט און וואָגל איז דאָס ליד פֿון סוף ,
אייביק וועלן דיינע קינדער וואַנדלען,
און ווי די בידנע שאָף
וועלן לענדער זיי פאַרהאַנדלען ,- - -
שלאָף מייַן מאַמע, שלאָף ...