פסח איז אַ יידישער יום טוב וואָס שטאַמט פֿון דער תורה,  "וַאֲמַרְתֶּם זֶבַח פֶּסַח הוּא לַה', אֲשֶׁר פָּסַח עַל בָּתֵּי בְנֵי יִשְׂרָאֵל בְּמִצְרַיִם, בְּנָגְפּוֹ אֶת מִצְרַיִם וְאֶת בָּתֵּינוּ הִצִּיל"  [שמות י"ב, כז]. 

 דער יום טוב ווערט געפֿייערט י"ד ניסן במשך זיבן אָדער אַכט טעג צו דערמאָנען און זיך אויפֿרישען די נסים און נפלאות וואָס דאָס יידישע פֿאָלק האָט איבערגעלעבט בייַ יציאת מצרים.

מען רופֿט דעם יום-טוב "פסח" אין אַנדנעק פֿון דער קרבן פסח וואָס מען האָט מקריב געווען י"ד ניסן ווען כלל ישראל האָט עולה רגל געווען אין די מאַסן אויף מאָרגן קיין ירושלים צו ברענגען דעם קרבן פסח ווען דער בית המקדש איז נאָך געשטאַנען.

פסח שטאַמט פֿון דער לשון "איבערגעהיפּט" דאַנקענדיק דעם באַשעפֿער אַז ער האָט נאָר געהרגעט די בּכֿורים פֿון די מצרים און ניט די יידישע בּכֿורים.

דער נאָמען פֿון דעם יו"ט, פסח טוט סימבאָליזירן די וויכטיגקייט און גרויסקייט פֿון דער צייַט, וואָס ווערט פֿאַרנוצט צו דערציילן און מחנך זייַן קינדער "והגדת לְבִּנךָ" [שמות, יג, 8]. 

מען טאָר ניט עסן קיין חמץ. "לא תאכל עליו חמץ" (דברים טז, ג)

דאָס יידישע פֿאָלק דערפֿרישט די יסודות פֿון זייער אמונה און רעליגיע וואס איז באזירט אויף זכר ליציאת מצרים. דער באַשעפֿער האָט זיי אַרויסגענומען פֿון פֿאַרשקלאַפֿטקייט פֿון צווישן אַנדערע גוים, און געשטעלט אין גאַנג צו ווערן געפֿירט צו זייער אייגן לאַנד.