אין סוף פֿון דער רגע

ק. צטניק [1909-2001]

אלי, אלי, זייַ דו מייַן מלאך-המוות,

גיב מיר דעם טויט פֿון דייַן האַנט

שטיל –

נישט פֿון דער האַנט פֿון מענטשן.

נישט דורך פֿייער. נישט דורך חנק.

נישט פֿון האַנט פֿון אַ מענטשן.

ווי אונטער דער שווערער משׂא אַ געשלאָגן פֿערד

וועל איך אַראָפּבוקן

דעם שטערן צו דער ערד

און זען דייַן פּנים, נישט דייַן רוקן.

ויהי ביקר, ויהי ערב. דער זעראָ-טאָג דער אַכטער.

אלי, אלי, אין דער שעה דער פֿינף און צוואַנציקסטער

זאָל ער קומען, דער תּוהו-ובוהו, פֿון דייַן האַנט.

ווי דער אָנהייב, זאָל זייַן אויך דער סוף

מיט דער ספירה דער פֿערטער.

פֿאַרגיב זיי נישט, טאַטע-פֿאָטער,

זיי וייסן וואָס זיי האָבן מיר געטאָן.

און דו האָסט דיך באַדענקט אויף דייַן באַשאַף.

אין דער רגע פֿון סוף, הוי אלי ! נישט דורך אַ מענטשן

וואָס אין דייַן צלם, אין דייַן געשטאַלט.

נידער אַראָפּ איך זאָל זען דיך אַליין

אין סוף פֿון דער רגע.