אונטער דײַנע ווײַסע שטערן
שטרעק צו מיר דײַן ווײַסע האַנט,
מײַנע ווערטער זײַנען טרערן,
ווילן רוען אין דײַן האַנט.
זע, עס טונקלט זײער פֿינקל
אין מײַן קעלערדיקן בליק,
און איך האָב גאָר ניט קײן ווינקל
זײ צו שענקען דיר צוריק.

און איך וויל דאָך, גאָט מײַן טרײַער,
דיר פֿאַרטרויען מײַן פֿאַרמעג,
ווײַל עס מאָנט אין מיר אַ פֿײער
און אין פײַער מײַנע טעג.
נאָר אין קעלערן און לעכער
ווײנט די מערדערישע רו,
לויף איך העכער, איבער דעכער
און איך זוך: וווּ ביסטו, וווּ?

        
נעמען יאָגן מיך משונה
טרעפּ און הויפֿן מיט געוווֹי,
הענג איך, – אַ געפלאַצטע סטרונע
און איך זינג צו דיר אַזוי:
אונטער דײַנע ווײַסע שטערן
שטרעק צו מיר דײַן ווײַסע האַנט,
מײַנע ווערטער זײנען טרערן
ווילן רוען אין דײַן האַנט.