צו אַ שפּיציק גראַניטענעם שטיין - 

כ'האָב געוואָלט אין אים עפּעס דערקאָנען,

נאָר וואָס איז ניט קלאָר מיר אַליין .

אַ גראַניט אויף די בערג פֿון ירושלים .

און אַרום האָבן יידן געפֿלאַנצט

גאַנצע וועלדער, די בערג צו באַנייַען

און דערבייַ  האָבן קינדער געטאַנצט.

דער טאַנץ ציטערט דורך מייַנע ביינער

כ'בין מקנא די קינדערשע טריט .

זיי טאַנצן, און איך צערטל שטיינער,

און איך גלעט אַ קאַלטן גראַניט.

איך לייג-צו צום שטיין מייַנע ליפּן  

און כ'ווייס ניט אַליין צוליב וואָס:

צי וואַרט איך, עס זאָל זיך פֿאַרקניפּן

צווישן אונדז אַזאַ נס פֿון אַן אות

פֿון די ערשטע צעבראָכענע לוחות

וואָס דער מדבר אַליין האָט פֿאַרהיט? –

צי גלייב איך אַליין, אַז איך זוך עס,

אָט דאָ אויפֿן קאַלטן גראַניט ?

איך וואַרט. יאָ, איך וואַרט צו דערהערן

אַ קול אויך אַ פֿלאַם, צו דערזען.

איך וואַרט ביזן אויפֿגאַנג פֿון שטערן,

ווען אַפֿילו ס'טוט גאָר נישט געשען.

זיי קומען, די שטערן, זיי קומען,

און יעדער פֿון זיי לייַכט און היט

דאָס טיפֿע פֿאַרבאָרגענע שטומען

פֿון העכסטן און קלענסטן גראַניט.